Er was eens een tijd dat je met een bal onder de arm naar het trapveldje liep en het geluk compleet was. Géén telefoon, géén gps-horloge en géén social media. In de ochtend een boterham met pindakaas en gewoon voetballen tot het donker werd … of tot je moeder je naar binnen riep.
Precies uit die tijd komt Sjakie. Een jochie uit een armoedig gezin dat een paar 'magische' voetbalschoenen vond en de held van het veld werd. Het was een stripverhaal, maar het voelde voor velen als levensecht.
Die sloffen zijn het symbool van een wereld die niet meer bestaat. Een wereld waarin je geen volgers nodig had om gezien te worden, maar gewoon een goed schot of een passeerbeweging. Waar je helden werden geboren in de speeltuin, niet op TikTok. Sjakie hoefde geen merkcontract, geen geverifieerd blauw vinkje. Hij had zijn sloffen en een onbedwingbare drang om te voetballen. Meer was er niet nodig.
Tegenwoordig hebben de talentvolle jochies van vijftien geen 'sloffen' meer nodig. Ze hebben een personal trainer op TikTok, een vader die Excel-sheets bijhoudt van de trainingsuren en een moeder die met de iPhone langs de lijn elke beweging filmt om te posten in de groepsapp van de voetbalouders. Uiteraard is er al de eigen zaakwaarnemer. Clubs scouten op data alsof ze aandelen aan het verhandelen zijn en als een kind het derde schot eindelijk en misschien per toeval in de kruising schiet, staat het filmpje binnen vijf minuten op YouTube en Instagram.
Misschien is dat waarom Sjakie nog altijd tot de verbeelding spreekt. Hij staat voor wat we verloren zijn: een sport waarin magie en spelvreugde belangrijker waren dan rendement. Waar je nog groot kon worden met sloffen die niemand wilde hebben. Probeer dat maar eens in een tijd waarin voetballers zonder designermode en een team van marketeers niet eens meer serieus genomen worden.
Dus ja, lach om die wondersloffen. Doe ze af als kinderachtig of ongeloofwaardig. Maar eerlijk: in een wereld waarin alles draait om geld en status, zou een beetje van Sjakie’s eenvoud en magie het voetbal een stuk mooier maken. Toen was het een spel. Nu is het business en ergens daartussen zijn we iets kwijtgeraakt wat zelfs geen sloffen ons meer terug kunnen geven.
Vroeger was voetbal nog van de straat, van geluk en talent. Nu is het eigendom van makelaars, databureaus en clubs die hun eigen jeugdopleiding reduceren tot een exportproduct voor de Bundesliga en de Premier League. Waar Sjakie droomde van een plekje in het eerste elftal, dromen de huidige talenten van een samenwerking met een horloge merk voor de social media en uiteraard een lease auto van de club nog voordat ze hun rijbewijs hebben.
Sjakie en zijn wondersloffen zouden nu geen strip meer zijn, maar een Netflix-docuserie vol statistieken, interviews met jeugdtrainers en commentaar van oud-internationals. Leuk, maar de ziel van het verhaal – het idee dat een jongen uit het niets alles kan bereiken – die zou verdwijnen onder de druk van het moderne voetbalcircus. Dat is de grootste vergelijking tussen toen en nu: vroeger was het voetbal van de straat, nu is het van de spreadsheet.
Misschien zouden we allemaal beter wat vaker terug moeten denken aan Sjakie. Een jongen die niet de duurste schoenen had, maar wel het mooiste verhaal. En dat is precies wat er tegenwoordig ontbreekt op die velden vol volwassen ambities en kinderlijke knieën: een beetje magie.
